راز نهان...

قبل از اینکه شعرو بخونید یه توضیحی بدم فقط. این شعر رو بعداز یک روز شلوغ ولی بی ثمر( روزای اول عید معمولا اینجورین:| ) و بعد از نارضایتی کلی از نفس آدمی سرودم. مخاطب شعر هم همون نفسه_درواقع نفس اماره. سبکش نسبتا متفاوته با شعرایی که قبلا گفتم. یه مقدار عامیانه تره.حالا بخونید متوجه میشید.( نصفه شبی زده به سرم دیگه :| )

برای اینکه شعرو با تمرکز بیشتر بخونید بهتره آهنگ وبلاگ رو قطع کنید.

خب دیگه بریم سراغ شعر :

این عمر منو وقت منو هر چه که هست

دادم همه را پای تو ای باده پرست

کُشتیم و گرفتی همه را هرچه که بود

دادم هَــمه را، بی چک و چانه دربست!

حتی که شدم برده ی تو، بی انصاف!

حتی که گرفتی نخ قلّاده به دست!

تو هرچه که خواهی همه فورا حاضر

تا سه بشُمار وهمه اش آمادست!

در حیرتم! عاقل نکند نوکری ات

شاید که شدم روزی و یکجایی مست

امروز خدا گفت نه این بود قرار

اقرار تو چیز دگری بوده اَلَست

باید که کنم چاره وَ اِلا این نفس

کشتن دهدم آخر و جایم دَرَک است

نفرین تو و شکوه ز تو راهش نیست

از ماست که بر ماست همین است که هست...