غزلی نذر ام المصائب؛ زینب کبری سلام الله علیها

صبر است خجل، چو زینب کبری دید

از آنچه که زینب غم این دنیا دید

 

او داغ حسن، شکسته-پهلو مادر

او فرق به خون شکفته ی مولا دید

 

امّا و امان، که چشمه ی خون گشته

چشمان کسی که «ظهر عاشورا» دید

 

یک لشکر درنده ز پیمان شکنان

معنای "بیا حسین" را حالا دید!

 

دریای فرات امام در فرط عطش

اصغر به تلظی و خجل سقا دید

 

صد پاره دلش گشت، در آن دم که به چشم

صد پاره علیّ اکبرِ لیلا دید

 

آشفته شد او ز بانگ "هل من ناصر..."

در دشت بلا حسَین را تنها دید

 

شش ماهه جواب داد: آری؛ "لبیک!"

در دست پدر چو رفت در بالا، دید :

 

تیری که سه شعبه داشت، دارد دو نشان

مرگ پسر و مرگ پدر یکجا دید...

 

افتاده به گود ٬ زیر پا روی زمین

او صدر نشین شانه ی طاها دید

 

باران که محال بود، این بار ولی

او بارش سنگ و نیزه را آنجا دید

 

دستی به سرش، دست دگر بر پهلو

در قتلگهش گمان کنم «زهرا» دید

 

در آن همه های و هوی، او خون حسین

همشکل به نعل اسب، بر صحرا دید

گمگشته گلی...نشان به آن پیرهنش...

انگشتری اش...سرش...ولی آیا دید؟

 

"از نی بشنو نوای ناگفته ی هجر"

میگفت سری که او سر نی ها دید

قاصر قلمم که او چه در دیدار

فرزند برادر و سر بابا دید...

در تاب و توان ما نگنجد...بس کن...

مایی که شنیده ایم... او اما دید

 

از حیرت و شرم، کوه غم واپاشید

چون گفت که هرچه دید را زیبا دید...

 

 

مهشید مصلحت جو 93.8.7

 

 

 

 

 

 

 

  عزاداریهاتون مقبول...التماس دعا

 

 

 _ویرایش شده