هزار مسئله ی گنگ

دهانِ باز نبین! بسته شد زبان، چه بگویم؟

لبم تکان بخورد مثل ماهیان، چه بگویم؟

 

چگونه وصف کنم از هجوم درد؟ که جا شد

به حجم یک دلِ محدود، بی کران! چه بگویم...

 

چه ساده حرف زد آن لال با زبان اشاره

و گفت این منِ گویای نطق دان: چه بگویم...؟

 

غبارِ غیر از آیینه ی دلم که زدودم

هزار مسئله ی گنگ شد عیان! چه بگویم...

 

که کارِ گمشده ها خوب دیدنست و شنیدن

نه گفتنست و نصیحت به این و آن، چه بگویم؟

 

مجال حرف نیابد کسی به وقت دویدن

و هر رسیده شده مُهر-بر-دهان ، چه بگویم...

 

 

 

مهشید مصلحت جو. 93.4.26 

 

 

 

 

 

 تا دهان بسته نشود، دل باز نمی شود... (علامه حسن زاده ی آملی)

 

قصه های تکراری

 

تمام شب ، ز غم ِ بخت خواب ، بیداری
دوباره باز همان قصه های تکراری

 

 

که روز، روشن و من بسته لب به خاموشی 

و نیست روزه ی حرفم شبی به افطاری

 

دوباره قصه ی سهراب و باز هم نرسید
دلم؛ به نوش دوایی به وقت بیماری

 

حراج نه! که دهم مفت دل به تو، بشتاب
کسی نبود؟ نیامد کسی خریداری؟

 

فغان ز یوسف دل، قیمتی ترین مالم
که مُرد در دل چاه و ندید بازاری

 

ببین که غصه شده کار صبح و شب ، والعصر!
که خسته شد ساعت؛ این زمانِ دیواری

 

پر است گوش دلم از نصیحت و قصه
دلی که رفت ز دستم... بس است دلداری

 

 

 

+پی نوشت:

 

نگو دوباره که هجو است شعر مه بانو

که نیمه شب نسُراید کسی ز بیکاری!

 

 

 

 

مهشید مصلحت جو. 93.7.4

 

 

 

----------------------

 

 

 

 منتظر نظرات و نقدهای شما...

+ این شعر ویرایش شد...

 

 

 حرف آخر فقط اینکه...

خدا کند که کسی تحبس الدعا نشود....... 

 

 

سفرنامه ی مشهد... :)

شب....من..... و قطاری که به سمت مشهد در حرکت است... ساعت2.30 نیمه شب 93/2/6.... و یک حسّ ِ شاعرانه:

مثل هر شب رو به سوی گنبدت خوابیده ام

امشب اما فاصله دائم شود نزدیـــــک تر

 

هیچ روشن تر ز امشب را ندارم من به یاد

من که شبهایم یکی از دیگری تاریــــک تر

 

پلک می بندم به امّیدی که روزی بین من
تا حرم شد فاصله از تار مو باریـــــک تر...

 ✦✧✦ ✦✧

 

 

با دستی خالی

و دلی گرفته

و کوله باری از حرفـــ

روانه ی مشهدش میشوی

اما 

السلام را که میگویی،

دهانت برای تمام شکوه ها بــستـه میشود

و دلت از تمام غصه ها بـــاز...

 

 

و هوایی که گرفته میشود؛

گاهی که تنها 

به اندازه ی یک دعـای تـوســل

تا مُــعجـــزه فاصله است...

 

┘◀تصویر:هوای ابری صحن انقلاب، من، و صدای پیرمردی که بلند و به زبان ساده ی خود، دعای توسل میخواند...

 

      





     و باران که می بارد

 

     نه تنها زمین،
     که انگار
     غُبار دلت هم
     زیر  ِبـــاران ِحــرم شُسته می شود.....







 

 

 

 

 

 

 ✦✧✦ ✦✧✦ 

 

یه اتفاق خیــــــلی جالب و غیر منتظره ای هم توی این سفر برام افتاد:) و اون اینکه، یکی از آبجیای نتیم رو که مدتها بود توی نت با هم دوست بودیم اونجا دیدم....:) اونم خیــــلی غیر منتظره و باور نکردنی، بعد از فرستادن یه پیام که نائب الزیاره شما در مشهد هستم، متوجه شدم مریم هم همونجاست!!!

خیــــــــــــــــــلی ذوق کردم و کلی با هم خوش و بش کردیم... :) عــــالی بود... :)

البته الان چند وقته فعالیتش تو نت کم شده :(  ولی امیدوارم هرجا که هست شاد و موفق باشه...:)

 

 

برای دیدن عکس های بیشتر کلیک کنید

هوای تو...

دلم هوای تو کرده چه بی هوا امشب

تمام ِ درد تویی و تویی دوا امشب

 

بیا و رحم کن بر من ِ نزار ِ غریب

تو ای نوای دل ِ زار ِ بی نوا امشب...

 

 

 

 

اللهم عجل لولیک الفرج...

این دل

دست دلم لرزد اگر نم نمک
من بزنم بر کف پایش فلک!

چشم و زبان و سر و پا جای خود
دل ولی این بین بود چون مَلَک

آن که بود راز نهان در جهان
وان که کشد بار امانت⁽¹⁾ یدک

سخت اگر گیرمش این قلب را 
چون بُوَدم مثل نمک او کمک

هرچه بگندد نمکش میزنم
وای به روزی که بگندد نمک! 

+طبع شاعریم گل کرد یهو :|

 

 

^--------

⁽¹⁾ اِنّا عَرَضنَا الاَمانَةَ عَلَی السَّمواتِ وَ الاَرضِ وَ الجِبالِ فَاَبَینَ اَن یَحمِلنَها وَ اَشفَقنَ مِنهَا وَ حَمَلَهاَ الاِنسانُ... (احزاب/72)

توی تفاسیر، این بار امانت، درواقع مسئولیت انسان و عشق و معرفته؛ که وظیفه ی درک این امانت با قلب انسانه.

از ماست که بر ماست همین است که هست...

قبل از اینکه شعرو بخونید یه توضیحی بدم فقط. این شعر رو بعداز یک روز شلوغ ولی بی ثمر( روزای اول عید معمولا اینجورین:| ) و بعد از نارضایتی کلی از نفس آدمی سرودم. مخاطب شعر هم همون نفسه_درواقع نفس اماره. سبکش نسبتا متفاوته با شعرایی که قبلا گفتم. یه مقدار عامیانه تره.حالا بخونید متوجه میشید.( نصفه شبی زده به سرم دیگه :| )

برای اینکه شعرو با تمرکز بیشتر بخونید بهتره آهنگ وبلاگ رو قطع کنید.

خب دیگه بریم سراغ شعر :

این عمر منو وقت منو هر چه که هست

دادم همه را پای تو ای باده پرست

 

کُشتیم و گرفتی همه را هرچه که بود

دادم هَــمه را، بی چک و چانه دربست!

 

حتی که شدم برده ی تو، بی انصاف!

حتی که گرفتی نخ قلّاده به دست!

 

تو هرچه که خواهی همه فورا حاضر

تا سه بشُمار وهمه اش آمادست!

 

در حیرتم! عاقل نکند نوکری ات

شاید که شدم روزی و یکجایی مست

 

امروز خدا گفت نه این بود قرار

اقرار تو چیز دگری بوده اَلَست

 

باید که کنم چاره وَ اِلا این نفس

کشتن دهدم آخر و جایم دَرَک است

 

نفرین تو و شکوه ز تو راهش نیست

از ماست که بر ماست همین است که هست...

 

 

+ مثل همیشه منتظر نظراتتون درمورد شعرم هستم و اگر نقدی به شعر وارد میدونید خوشحال میشم بشنوم و در صورت لزوم اصلاحش کنم:)

 

 

++ تا یادتون نرفته آهنگ وبلاگو دوباره پلی کنید :D

نه خوب حالا زوری که نیست ولی من که دوسش دارم...

 

من سکوت میکنم...

دوباره من، و یک زبان پر از نبود واژه ها                                خودت نگفته را بخوان، و من سکـــــوت میکنم

 

نگویمت ز شِکـوه ها، و از چه دل گرفته ام                            نگویمت ولی بدان، و من سکــــوت میکنم

مپرس و هیچ هم مگو فقط کمی نگاه کن                             تو چشم شو، نشو زبـان، و من سکــوت میکنم

 

ببین صبوری مرا که درد میکشم ولی                                   عبور میکند زمان و من سکــوت میکنم

نه هیچ خواهمت دگر، نه حرف میزنم، قبول                           فقط به "قـــول" خود بـمان، و من سکـوت میکنم...

 

 

+ و مثل همیشه، منتظر نقد های شاعرانه ی دوستان هستم... :)

 

++...

 

حال و روز این روزهای من + عصر دلگیر جمعه

عصر جمعه، من و تنهایی و غم

 یاد آن نـــور ِ دل ِ فاطمه ام اندازد...



┘◀و این هم، شعری کوتاه، حاصل این ترکیب؛ حال و روز این روزهای من و یک عصر جمعه ی دلگیر:

ز جا برخیزیم




مهدی فاطمه تَنهـــآست، ز جا برخیزیم

باعثش پستی مَن هآست، زجا برخیزیم


بَدی ما دل او خَست و خیالش آزرد

موسم خوب شدَنهـــآست، ز جا برخیزیم


خون جگر شد و نشد سیصد و اندی تکمیل

چشم امید به مَن هآست، زجا برخیزیم...

 

+توانایی زیادی در زمینه ی شعر گفتن ندارم و منتظر نظرات سازنده ی شما برای بهتر شدن این شعر هستم...

بهار عاشق شد...

بهـــار عـــــاشق شد

 

 

بهــار آمــده بود از ره و به همراهش

 

شکوفه ها و گل و سبزی و طراوت بود

 

بهار را ز مَتاعش غـــرور بود و فـخر

 

به خویش میبالید و چه شاد و راحت بود

 

 

چقدر ساده و ناگه، بهار عاشق شد

 

و رنج و گریه و غم شد خوراک هر روزش

 

بهار قصه چه شد؟ این مدام پرسش بـــود

 

چه شد تمام غرور و مقام دیروزش؟

 

 

دلش به قدر تمآم شکوفه هایش ریخت

 

به سان آفتابی که بر زمین تابید

 

تمام برگهایش به زردی رفت و بعد

 

مثال اشک بر گونه ی زمین بارید...

 

 

دگر نشاید نام بهار بر تو که آن

 

همه غرور بود و طراوتی ناچیز

 

که آن برفته و اکنون به تو توانم گفت

 

خوش آمدت عشق و تو خوش آمدی پاییز...

مهشید مصلحت جو، دومین بعد از ظهر پاییز 92

 

 

 

+می دونم شاید زیاد میـزون در نیمده باشه چون من زیاد توی شعر گفتن توانایی ندارم:( . فقط احساسی که داشتم رو خواستم به قول معروف، بسـُــرایــم(!)

++دوست دارم نظرتون رو در مورد این شعر بدونم:) . اگرم نقدی بر وزن و صــورت ظاهری این شعر وارد میدونید خوشحال میشم بشنوم و در صورت نیاز اصلاحش کنم :)

 

برگ هایی از دفتر خاطرات قدیمی؛ شعر ها

 

زیاد اهل شعر گفتن نیستم. اما از قدیم، گاهی اوقات طبع شعرم میومد و چیزایی مینوشتم. این شعرها، بخشی از برگ های دفتر  خاطرات قدیمی منه. میذارمشون توی این وبلاگ، تا همه ی دست نوشته هام چه شعر و چه متن ادبی، تو وبلاگم جمع باشه.

 

1.

چه عهد ها شکسته ام

 

چه رشته ها گسسته ام

 

چه پلک ها که بسته ام

 

و حال من چه خسته ام

 

 

چرا به خواب رفته ام

 

در آب و تاب رفته ام

 

دلم به خود نهفته گفت

 

چقدر آب رفته ام...

 

 

نه ناامید و بی کسم

 

ولی چرا نمی رسم؟

 

به روزهای خوش قسم

 

پی دوا روم نه سم

 

 

نه زندگی هوس شود

 

نه میوه ی نرس شود

 

نه در امید بس شود

 

رهایی از قفس شود...

 

 شنبه شب، 88/11/3


〜✦〜✦〜✦〜✦〜✦〜

رهایم کن ازین ظلمت

ازین تنهایی و خلوت

بیا بشکن سکوتم را

مرا یک بار کن دعوت


〜✦〜✦〜✦〜✦〜✦〜


گاهی دلم برای خودم تنگ میشود

گاهی خیال بی هوس و منگ میشود

گاهی میان پنجره و چشم منتظر

دیوار ها به محکمی سنگ میشود...


〜✦〜✦〜✦〜✦〜✦〜


و این هم شعری بود که به مناسبت آغاز کار وبلاگم گفته بودم :

چیست این راز نهان بین من و کل جهان

هدفش چیست خدا از گذر عمر و زمان

گر قرار است که ما باز به معشوق رسیم

چه نیاز است به این حرص وطمع بر سر جان؟


شهریور یا مهر سال 90